ทุกมรรควิถี ไม่มีธาตุแท้จิตภาวะตน และล้วนคืนสู่ความว่างเปล่า

                                                           
ใน คัมภีร์วัชรญาณสูตร 金剛經 (จินกังจิง) จารึกไว้ว่า "ผู้ใดเห็นเราด้วยรูป วอนเราด้วยเสียง ผู้นั้นดำเนินมิจฉาวิถี มิเห็นด้วยตถาคต"

ใน ศูรางคมสูตร 楞嚴經 (เหลิงเอี๋ยนจิง) จารึกไว้ว่า "ใดใดที่วาจาว่าไว้ ล้วนมิใช่ความหมายตัวแท้"

ใน คัมภีร์คุณธรรม 道德經 (เต้าเต๋อจิง) จารึกต้นบทว่า "ที่กล่าวอ้างได้มิใช่ธรรมะ ที่กล่าวนามได้มิใช่นามจริง"

ใน คัมภีร์ทางสายกลาง 中庸 (จง-อยง) ก็จารึกไว้ว่า "รูปเสียงอันสามารถแปรเปลี่ยนใจคนได้ นั่นคือปลายเหตุ ธรรมะซึ่งฟ้าค้ำจุนไว้ ปราศจากเสียง ปราศจากกลิ่น เป็นที่สุดแห่งรูปนามทั้งปวง" 

     รวมความจากพระธรรมคัมภีร์ทั้งสามศาสนา ล้วนแต่ชี้ให้ชาวโลกรู้ว่าวาจาหรืออักขระใดๆ ล้วนเป็นเพียงสัญลักษณ์ เครื่องหมาย เป็นสื่อให้เท่านั้น หาใช่ธาตุแท้ไม่

จึงทำความเข้าใจได้ว่า "ทุกมรรควิถี ไม่มีธาตุแท้จิตภาวะตน และล้วนคืนสู่ความว่างเปล่า"