หลักสัจธรรมเป็นอนุตตรภาวะวิเศษสูงสุด เป็นพลังงานสุขุม ลุ่มลึก ที่มีอยู่ เป็นอยู่เองอย่างเที่ยงแท้แต่เดิมที
หลักวิเศษสูงสุดสุขุมลุ่มลึกนี้ เมื่อมีอยู่ เป็นอยู่ในคน เรียกว่า...ธรรมะตัวแท้ เมื่อธรรมะตัวแท้สำแดงคุณ คุณสมบัตินั้นเรียกว่า จิตเดิมแท้ พุทธะโพธิญาณ ฯลฯ
ในคัมภีร์มหาบุรุษ 大學首章 (ต้าเสวีย) จารีึกไว้ว่า...
"สรรพสิ่งมีต้นมีปลาย การทุกสิ่งมีผลจากเหตุ รู้ความเป็นก่อน-หลัง ต้น-ปลาย ก็จะใกล้กับธรรมะ" (ก็อาจรู้ธรรมะตัวแท้ในตนได้)
มนุษย์ชอบค้นคว้าหาเหตุที่มาของสรรพสิ่ง ศาสตร์ต่างๆ มากมายได้เฟื่องฟู ก่อเกิดพัฒนาการทันสมัยแ่ก่ชีวิต แต่ชีวิตยังคงต้องเวียนว่ายเกิดตาย เพราะศาสตร์เหล่านั้นสร้างคุณประโยชน์แ่ก่ชีวิตมนุษย์ได้ "ไม่ถึงที่สุด"
หลายท่านจึงมุ่งหาพุทธศาสตร์ ศาสนศาสตร์ ปฏิบัติตาม บำเพ็ญเพื่อหลุดพ้น คือเพื่อถึงที่สุดแห่งทุกข์
อมตะพุทธะจี้กงพระอาจารย์โปรดไว้ว่า
"...แม้ไม่กระจ่างต่อหลักเหตุ-ผล ต้น-ปลาย จะบำเพ็ญธรรมในตนได้อย่างไร..."
เมื่อศึกษา้ค้นคว้า รู้ความเป็นธรรมะ รู้จิตเดิมแท้โพธิญาณในตนแล้ว ความมั่นคงศรัทธาต่อการปฏิบัติบำเพ็ญ เพื่อพ้นจากการเวียนว่ายเกิดตายในสังสารวัฏ นำโพธิญาณตนกลับคืนสู่ภาวะเดิมที หรือกลับคืนต้นกำเนิดที่มา ดังนี้ ความพากเพียรพยายามบำเพ็ญนั้นก็จะถึงทีุ่สุดได้
อมตะพุทธะจี้กง โปรดอีกว่า...
"เจ้าได้รับวิถีธรรม ก็คือได้รับวิถีจิต หากไม่มีวิถีจิตนี้ เ้จ้าก็จะไม่เข้าใจว่า จะกลับสู่ฟ้าได้อย่างไร จะบำเพ็ญกันอย่างไร"
มหาสังฆปริณายกสมัยที่หก (พระอภิธรรมาจารย์ฮุ่ยเหนิง เว่ยหล่าง) โปรดว่า...
"มิรู้ชัดจิตเดิมแท้โพธิญาณแห่งต้น ศึกษาพระธรรมไปก็ไร้จุดหมาย"
ท่านทั้งหลายพึงรู้ว่า...
"จิตแห่งตนคือ พุทธะโพธิญาณแต่เดิมที มิควรแสวงหาพุทธะโพธิญาณยังภายนอก บั่นทอนจิตใจ จนลืมพุทธะโพธิญาณแท้แห่งจิตตน (ที่มีอยู่ เป็นอยู่แล้วแต่เดิมที) แต่จงใช้จิตนี้บรรลุพุทธะโดยตรงให้ถึงที่สุดเถิด"
พึงรู้ว่า
พุทธะโพธิญาณแท้แห่งจิตตนนั้นสงบ ศักดิ์สิทธิ์ สว่าง ว่าง เป็นสิ่งจริงอันไร้รูปแต่เดิมที
สิ่งจริงอันไร้รูป แต่มีอยู่อย่างวิเศษในสุญตาความว่าง
ความมีอยู่ เป็นอยู่นั้น
มิต้องอิงอาศัยโวหารชาญฉลาดทางโลกก่อเกิด
มิต้องอิงอาศัยธาตุทั้งสี่ ขันธ์ทั้งห้าสรรค์สร้าง
มิต้องอิงอาศัยที่ได้ยิน ได้ยล ได้สัมผัส ยืนยัน
มิต้องอิงอาศัยฝึกกายธาตุนั่งณาน หาวิเวกทำจิตว่าง...
มิต้องอิงอาศัยอภิญญาญาณทุกอย่าง...
มิต้องอิงอาศัยให้ทานสร้างบุญพูดธรรมนำพาใคร...
มิต้องอิงอาศัยปฏิบัติบำเพ็ญสร้างคุณความดี...
มิต้องอิงอาศัยพุทธภูมิสรวงสวรรค์...
มิต้องอิงอาศัยพุทธธรรม หรือโลกธรรม...
มิต้องอิงอาศัยกำหนดจิตปล่อยว่างจากการยึดหมายทำให้เกิดมี...
ก็ด้วยพุทธะโพธิญาณแท้แห่งจิตตนนั้น เป็นสิ่งจริงอันมีอยู่ เป็นอยู่แล้วแต่เดิมที โดยมิต้องเสาะแสวงแต่อย่างไรเลย
พุทธะโพธิญาณแท้แห่งจิตตนนั้น เต็มเปี่ยมบริบูรณ์ด้วยเบญจธรรม คือ เมตตากรุณาธรรม มโนธรรมสำนึก จริยธรรม ปัญญาธรรม และสัตยธรรม
ฉะนั้น เมื่อผู้บำเพ็ญเข้าถึงพุทธะโพธิญาณแท้แห่งจิตตน ก็จะเข้าถึงเบญจธรรมไปด้วย
ความเป็นพุทธะโพธิญาณงามกลมด้วยกุศลธรรมทั้งปวงแต่เดิมที ซึ่งเป็นอยู่อย่างนั้นเองโดยสมบูรณ์แล้วในตัว
พุทธะโพธิญาณแท้แห่งจิตตนเพียบพร้อมด้วยญาณภาวะ เป็นความรู้แท้อันวิเศษทุกประการแต่เดิมที
สมบูรณ์ด้วยปัญญารอบรู้ บริบูรณ์อยู่เช่นนั้นโดยมิต้องพูนเพิ่มเติมแ่ต่ง
ฉะนั้น "ผู้บำเพ็ญหากไม่รู้ชัดต่อพุทธะโพธิญาณแท้แห่งจิตตน การกระทำทุกข์กรำบำเพ็ญทุกอย่าง ก็จะไม่ต่างกับขัดฝนแท่งอิฐเพื่อให้งามเป็นกระจกเงา แม้เหนื่อยตายก็ไร้ผล
แต่หากรู้ชัดต่อพุทธะโพธิญาณแท้แห่งจิตตน อันเป็นจิตเดิมแท้ เป็นชีวิตจากฟ้า เป็นชีวิตสว่างดั้งเดิมอย่างปักใจแม่นมั่นแล้ว การบำเพ็ญทุกอย่างที่ปฏิบัติ ก็จะเปรียบได้ดั่งฝนหยกให้เป็นกระจกเงา ยิ่งขัดยิ่งสว่างใส"
